цаліна́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. цаліна́
Р. цаліны́
Д. цаліне́
В. цаліну́
Т. цаліно́й
цаліно́ю
М. цаліне́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

цаліна́, -ы́, ж.

1. Зямля, якая ніколі не апрацоўвалася.

Узнімаць цаліну.

2. Тое, што і цалік.

3. перан. Недаследаваная, нявывучаная галіна чаго-н.

|| прым. цалі́нны, -ая, -ае.

Цалінныя землі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цаліна́ ж., в разн. знач. целина́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цаліна

т. 17, с. 82

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Цаліно́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Цаліно́
Р. Цаліна́
Д. Цаліну́
В. Цаліно́
Т. Цаліно́м
М. Цаліне́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

цаліна́, ‑ы, ж.

1. Некранутая, ніколі не араная, але прыгодная для апрацоўкі зямля. На ўзаранай і шчодра ўгноенай попелам цаліне закаласілася жыта, проса, авёс, ячмень. В. Вольскі. // Разм. Цалінныя землі, пераважна Сібіры і Казахстана, якія пачалі інтэнсіўна асвойвацца ў 50‑я гады 20 ст. Ідуць шафёры і шахцёры, Геолагі свідруюць горы, Гідролагі шукаюць брод, І кожнаму — па дваццаць год. А нашы дочкі і сыны нам пішуць пісьмы з цаліны. Грахоўскі.

2. Тое, што і цалік. Снежная цаліна. □ Праваднік вядзе іх [партызан] патаемнымі мясцінамі, дзе малапрыкметнай сцежкай, а дзе проста цаліной. Кулакоўскі. — Вось зайчык бег, — паказаў Косцік, калі яны звярнулі з дарогі на цаліну, у кусты. Брыль.

3. перан. Недаследаваная, нявывучаная справа, галіна чаго‑н. Аўтар [Карпаў У.] узняў вельмі важную і некранутую ў беларускай літаратуры цаліну горадабудаўніцтва. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цаліна́ ж Néuland n -(e)s;

падня́ць цаліну Néuland úrbar máchen [erschlíeßen*];

падня́тая цаліна́ Néubruch m -(e)s, -brüche

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

цаліна́

1. Поле, якое ўзарана і засеяна ўпершыню (БРС); абложная зямля (Зах. Бел. Др.-Падб., Сал., Слаўг., Сміл., Ст.-дар.). Тое ж ялавіна́ (Тур.), навіна́ (Слаўг.).

2. Гурбы намеценага снегу, цалік (БРС).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

целина́ в разн. знач. цаліна́, -ны́ ж.;

по́днятая целина́ узара́ная цаліна́;

сне́жная целина́ сне́жная цаліна́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ródeland

n -(e)s, -ländereien цаліна́, цалі́к; падня́тая цаліна́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)