худо́ба, -ы, ж., зб. (разм.).

Свойская жывёла.

Чым жа будзем карміць худобу?

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

худо́ба

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. худо́ба
Р. худо́бы
Д. худо́бе
В. худо́бу
Т. худо́бай
худо́баю
М. худо́бе

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

худо́ба собир., ж., разг. скоти́на, худо́ба

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

худоба́ худзі́зна, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

худо́ба, ‑ы, ж., зб.

Разм. Свойская жывёла. Бабка Наста, накінуўшы чырвоны кажушок, стаяла на дварэ, ламала рукі і галасіла: чым жа цяпер карміць худобу? Колас. Некалькі дзён худоба тут не хадзіла, дык усюды паднялася густая мяккая траўка. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

худо́ба ж зборн уст, абл Vieh n -(e)s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

худоба

Том: 36, старонка: 179.

img/36/36-179_0869_Худоба.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

худзі́зна ж. худоба́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Наўдобу ’нібы, быццам бы’ (Юрч. Фраз. 1). Ад незафіксаванага Худоба, сінанімічнага да надоба ’падабенства’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

chudoba

ж.

1. пажыткі; манаткі;

2. жывёла, скаціна, худоба

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)