хлус, -а, мн. хлусы́, -о́ў, м.

Той, хто хлусіць; манюка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

хлу́с

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. хлу́с хлусы́
Р. хлу́са хлусо́ў
Д. хлу́су хлуса́м
В. хлу́са хлусо́ў
Т. хлу́сам хлуса́мі
М. хлу́се хлуса́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

хлус м. врун, враль, лгун, лжец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хлус, ‑а, м.

Той, хто хлусіць; манюка. Шафранскага я толькі адзін раз бачыў у вочы, на выпускным вечары, але чуў, што гэта чалавек нязломны, суровы і патрабавальны, што ён вельмі не любіць хлусоў і манюк. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хлус м Lügner m -s, -; Schwíndler m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ілгу́н і (пасля галосных) лгун, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Непраўдзівы чалавек; хлус, выдумшчык.

|| ж. ілгу́ння і (пасля галосных) лгу́ння, -і, мн. -і, -яў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́думшчык, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

1. Той, хто выдумвае што-н.; жартаўнік.

В. забаў.

2. Хлус, пляткар.

|| ж. вы́думшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

маню́ка, -і, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ні́юцы, Т -ай (-аю), ж., мн. -і, -ню́к (разм.).

Той, хто маніць, не кажа праўду; хлус, ілгун.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

хлусе́лька, ‑і, ДМ ‑льцы; Р мн. ‑лек; ж.

Жан. да хлус.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

incorrigible [ɪnˈkɒrɪdʒəbl] adj. непапра́ўны;

an incorrigible liar безнадзе́йны падма́ншчык, страшэ́нны хлус

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)