фане́ма, -ы, мн. -ы, -не́м, ж.

У мовазнаўстве: абстрактная гукавая адзінка мовы, якая выконвае сэнсаадрознівальную функцыю.

|| прым. фане́мны, -ая, -ае і фанематы́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фане́ма

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. фане́ма фане́мы
Р. фане́мы фане́м
Д. фане́ме фане́мам
В. фане́му фане́мы
Т. фане́май
фане́маю		 фане́мамі
М. фане́ме фане́мах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

фане́ма ж., лингв. фоне́ма

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фане́ма, ‑ы, ж.

Спец. Непадзельная далей гукавая адзінка мовы, якая выконвае сэнсаадрознівальную функцыю.

[Ад грэч. phōnēma — гук.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фанема

т. 16, с. 316

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

фане́ма ж лінгв Phoném [Foném] n -s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

фоне́ма лингв. фане́ма, -мы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

phoneme [ˈfəʊni:m] n. ling. фане́ма

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

fonem, ~u

м. лінгв. фанема

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

архіфане́ма

(ад архі- + фанема)

лінгв. агульнае ў гучанні парнапроціпастаўленых фанем без уліку іх уласцівасцей, на якіх заснавана карэляцыя.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)