уру́б, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Шчыліна, якая прабіваецца ў горнай пародзе перад адбіваннем глыб.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уру́б

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. уру́б уру́бы
Р. уру́ба уру́баў
Д. уру́бу уру́бам
В. уру́б уру́бы
Т. уру́бам уру́бамі
М. уру́бе уру́бах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

уру́б м., горн. вруб, подбо́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уру́б, ‑а, м.

Спец. Шчыліна, прабітая ў горнай пародзе, каб лягчэй было адколваць яе глыбамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уру́б м горн Schramm m -(e)s, Schrämme, Éinbruch m -(e)s, -brüche

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

урубі́цца, урублю́ся, уру́бішся, уру́біцца; зак., у што (спец.).

Зрабіць уруб.

|| незак. уру́блівацца, -аюся, -аешся, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

урубі́цца, урублюся, урубішся, урубіцца; зак.

Спец. Зрабіць, уруб.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вруб горн. уру́б, -ба м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уру́бка, ‑і, ДМ ‑бцы, ж.

Спец. Тое, што і уруб.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wrąb, wrębu

м. горн. уруб

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)