уль

Том: 34, старонка: 392.

img/34/34-392_2147_Уль.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

шэйх-уль-ісла́м

‘асоба’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шэйх-уль-ісла́м шэйх-уль-ісла́мы
Р. шэйх-уль-ісла́ма шэйх-уль-ісла́маў
Д. шэйх-уль-ісла́му шэйх-уль-ісла́мам
В. шэйх-уль-ісла́ма шэйх-уль-ісла́маў
Т. шэйх-уль-ісла́мам шэйх-уль-ісла́мамі
М. шэйх-уль-ісла́ме шэйх-уль-ісла́мах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шэйх-уль-ісла́м

‘тытул’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. шэйх-уль-ісла́м
Р. шэйх-уль-ісла́му
Д. шэйх-уль-ісла́му
В. шэйх-уль-ісла́м
Т. шэйх-уль-ісла́мам
М. шэйх-уль-ісла́ме

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шэйх-уль-ісла́м, -му м., рел. шейх-уль-исла́м

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Імру-уль-Кайс 1/404

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

шейх-уль-исла́м рел. шэйх-уль-ісла́м, -му м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шэйх-уль-ісла́м, ‑у, м.

Тытул галавы мусульманскага духавенства. // Асоба, якая носіць гэты тытул.

[Араб. šaih ul-'islām.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ЗІЯ-УЛЬ-ХАК Махамад

(12.8.1924, г. Джаландхар, Індыя — 17.8.1988),

пакістанскі ваен. і дзярж. дзеяч. Удзельнік інд.-пакістанскіх войнаў (1965, 1971). З 1973 генерал і нач. штаба сухапутнай арміі. У 1977 узначаліў дзярж. ваен. пераварот, у 1977—78 кіраўнік урада і ваен. адміністрацыі. З 1978 прэзідэнт Пакістана. Імкнуўся да ісламізацыі эканам. і грамадскага жыцця ў краіне. Загінуў у авіякатастрофе.

т. 7, с. 72

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

шэйх-уль-ісла́м

(ар. šejchul-islām)

тытул галавы мусульманскага дваранства.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

◎ Пісю́ліць (іран.) ’плакаць’ (свісл., Сцяшк. Сл.). Ад назоўніка ^піс‑уль, у якім ‑уль — суфікс балтыйскага паходжання, параўн., літ. ‑ulys утварае nomina actionis, што абазначаюць такую дзейнасць арганізма, якая адбываецца незалежна ад яго волі, а *pis⇉і.-е. аснова, якая перадае гукаперайманне, калі што-небудзь льецца, цячэ (параўн. пісяць, пісаць ’мачыцца’). Параўн. таксама пні. nici ’слёзы’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)