убіва́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. убіва́нне
Р. убіва́ння
Д. убіва́нню
В. убіва́нне
Т. убіва́ннем
М. убіва́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

убіва́нне ср.

1. вбива́ние, вби́вка ж., вкола́чивание;

2. вонза́ние;

3. утрамбо́вка ж., ука́тывание, ука́тка ж.; ута́птывание;

4. перен., разг. вда́лбливание;

5. перен. убива́ние, тра́та ж.;

1-5 см. убіва́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

убіва́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. убіваць — убіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вбива́ние убіва́нне, -ння ср.; забіва́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вкола́чивание убіва́нне, -ння ср., забіва́нне, -ння ср., уганя́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вса́живание уса́джванне, -ння ср.; утыка́нне, -ння ср., убіва́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

піката́ж

(фр. picotage)

убіванне паміж цюбінгамі драўляных кліноў, каб крапленне шахты было цалкам воданепранікальным.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

уби́вка ж., разг. убіва́нне, -ння ср., утрамбо́ўванне, -ння ср.; см. убива́ть​ 5.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вда́лбливание

1. удзёўбванне, -ння ср.;

2. перен., разг. удзёўбванне, -ння ср., убіва́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дабі́ць, ‑б’ю, ‑б’еш, ‑б’е; ‑б’ём, ‑б’яце; зак., каго-што.

1. Прыкончыць, прыбіць раненага, недабітага. Дабіць падстрэленага драпежніка. // Канчаткова разграміць, знішчыць. Дабіць ворага.

2. Разбіць астатняе; разбіць канчаткова недабітае. Дабіць апошнія талеркі.

3. Скончыць біць (пра гадзіннік і пад.). Куранты дабілі дванаццаты ўдар.

4. Убіваючы, дагнаць да пэўнага месца ці да канца. Дабіць кол. // Скончыць убіванне. Дабіць апошні цвік.

5. перан. Разм. Завяршыць выкананне якой‑н. работы. Дабіць пракос.

•••

Дабіць да ручкі — давесці да развалу, прывесці ў непрыгодны стан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)