тычы́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. гл. тычына.

2. Мужчынскі орган размнажэння ў кветак, які змяшчае пылок (спец.).

|| прым. тычы́нкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тычы́нка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. тычы́нка тычы́нкі
Р. тычы́нкі тычы́нак
Д. тычы́нцы тычы́нкам
В. тычы́нку тычы́нкі
Т. тычы́нкай
тычы́нкаю		 тычы́нкамі
М. тычы́нцы тычы́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

тычы́нка ж., бот. тычи́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тычы́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

1. Спец. Мужчынскі орган размнажэння ў кветкавых раслінах, у якім утвараецца пылок.

2. Памянш.-ласк. да тычына.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тычынка

т. 16, с. 85

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

тычы́нка ж бат Stáubfaden m -s, -fäden

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

тычы́на, -ы, мн. -ы, -чы́н, ж.

Вялікая палка; шост.

|| памянш. тычы́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тычи́нка бот. тычы́нка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

stamen [ˈsteɪmən] n. bot. тычы́нка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

stamen

[ˈsteɪmen]

n., Bot.

тычы́нка f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)