назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
| Тыра́ны | |
| Тыра́не | |
| Тыра́ну | |
| Тыра́най Тыра́наю |
|
| Тыра́не |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
| Тыра́ны | |
| Тыра́не | |
| Тыра́ну | |
| Тыра́най Тыра́наю |
|
| Тыра́не |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
тыра́н
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
| тыра́н | тыра́ны | |
| тыра́наў | ||
| тыра́ну | тыра́нам | |
| тыра́наў | ||
| тыра́нам | тыра́намі | |
| тыра́не | тыра́нах |
Крыніцы:
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
тыра́нства, -а,
1. Паводзіны, учынкі
2. Дэспатызм, жорсткасць.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Тира́на
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Tirana
г.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
тыра́нскі, ‑ая, ‑ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тырані́чны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да
2.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тырані́я, ‑і,
1. У Старажытнай Грэцыі — праўленне, заснаванае на неабмежаванай аднаасобнай уладзе
2. Праўленне, улада, заснаваная на самавольстве і дэспатызме.
3.
[Грэч. tyrannis.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)