Тыра́на

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Тыра́на
Р. Тыра́ны
Д. Тыра́не
В. Тыра́ну
Т. Тыра́най
Тыра́наю
М. Тыра́не

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Тырана (г.) 1/228, 230, 231; 10/361

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Тырана

т. 16, с. 79

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Тыра́на ж. Tirána n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

тыра́на

(ісп. tirana)

іспанскі танец.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

тыра́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. тыра́н тыра́ны
Р. тыра́на тыра́наў
Д. тыра́ну тыра́нам
В. тыра́на тыра́наў
Т. тыра́нам тыра́намі
М. тыра́не тыра́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

тыра́нства, -а, н.

1. Паводзіны, учынкі тырана (у 2 знач.).

2. Дэспатызм, жорсткасць.

Мінуліся часы яго т.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Тира́на г. Тыра́на, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Tirana

[tɪˈrɑ:nə]

г. Тыра́на

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

тыра́нскі, ‑ая, ‑ае.

Уст. Які мае адносіны да тырана, уласцівы тырану; жорсткі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)