тупи́ца
1. разг. тупі́ца, -цы м. и ж.;
2. спец. тупі́ца, -цы ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
тупица
Том: 34, старонка: 71.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
тупі́ца
1. ж. (о тупом топоре, ноже и т.п.) тупи́ца;
2. м. и ж., разг., пренебр. (о человеке) тупи́ца
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Тупі́ца ‘тупая сякера’, ‘тупы, някемлівы чалавек’ (ТСБМ, Нас., Шымк. Собр., Руб., ТС, Касп., Пятк. 2, 3), ‘тупая сякера’ (Чач., Бяльк., Варл.), ст.-бел. тупица ‘тупая сякера, каса і пад.’ (1590 г., ГСБМ). Да тупы (гл.), паводле Борыся (631–632), першапачаткова ў адносінах да прылад, пазней — у адносінах да чалавека.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)