туні́ка, -і, ДМ -ніцы, мн. -і, -нік, ж.

1. Старажытнарымскае адзенне накшталт кашулі, якое насілі пад тогай.

2. Жаночая кашуля прамога пакрою без каўняра з адным або двума бакавымі разрэзамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

туні́ка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. туні́ка туні́кі
Р. туні́кі туні́к
Д. туні́цы туні́кам
В. туні́ку туні́кі
Т. туні́кай
туні́каю		 туні́камі
М. туні́цы туні́ках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

туні́ка ж.

1. (род рубахи) туни́ка;

2. (верхняя часть двойной юбки) тюни́ка и тюни́к м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

туні́ка, ‑і, ДМ ‑ніцы, ж.

1. Старажытнарымскае адзенне накшталт кашулі, якое насілі пад тогай.

2. Верхняя частка двайной жаночай спадніцы.

3. Касцюм танцоўшчыцы ў выглядзе ліфа і доўгай спадніцы з цюлю.

[Лац. tunica.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

туніка

т. 16, с. 28

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Туніка (у жывёл) 1/13

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Туніка (адзенне) 1/103; 10/263, 330

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

туні́ка ж. Túnika f -, -ken

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

туні́ка

(лац. tunica)

1) доўгая свабодная мужчынская і жаночая кашуля, якую насілі пад тогай старажытныя рымляне;

2) касцюм танцоўшчыцы ў выглядзе ліфа і доўгай спадніцы з цюлю;

3) заал. знешні покрыў тунікатаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Туні́ка ‘старажытнарымскае адзенне накшталт доўгай кашулі; верхняя частка двайной жаночай спадніцы’ (ТСБМ), ту́ніка ‘тс’ (Некр. і Байк.), сюды ж цю́ніка ‘від жаночага верхняга адзення’ (Сл. ПЗБ). Праз польскую ці рускую мовы з лац. tunica (< ctunica) ‘кашуля без рукавоў, якая падпярэзвалася поясам’, паходзіць з мовы, роднаснай арамейскай, параўн. арам. kithū́nā́; апошняе ўзыходзіць да ст.-яўр. k​ethṓnet ‘сарочка, якую насілі на голым целе’, араб. kutun ‘бавоўна’ (Вальдэ, 1906, 642; Голуб-Ліер, 493; ЕСУМ, 5, 676; SWO, 1980, 782; Сной₂, 792).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)