траю́радны, -ая, -ае.

Які знаходзіцца ў сваяцкіх адносінах у трэцім калене па прадзеду або прабабцы.

Т. брат.

Т. пляменнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

траю́радны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. траю́радны траю́радная траю́раднае траю́радныя
Р. траю́раднага траю́раднай
траю́раднае		 траю́раднага траю́радных
Д. траю́раднаму траю́раднай траю́раднаму траю́радным
В. траю́радны (неадуш.)
траю́раднага (адуш.)		 траю́радную траю́раднае траю́радныя (неадуш.)
траю́радных (адуш.)
Т. траю́радным траю́раднай
траю́раднаю		 траю́радным траю́раднымі
М. траю́радным траю́раднай траю́радным траю́радных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

траю́радны трою́родный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

траю́радны, ‑ая, ‑ае.

Які знаходзіцца ў сваяцкіх адносінах у трэцім калене па дзеду або бабе, па прадзеду або прабабцы. Траюрадны брат. Траюрадная сястра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

траю́радны:

траю́радны брат Vétter zwéiten Grádes;

траю́радная сястра́ Kusíne zwéiten Grádes

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Траю́радны ‘родны ў трэцім калене’ (ТСБМ, Пан., Брасл. сл.): лапаць боту траюрадны пляменнік (Юрч. Крыл.). Да трое і род (гл.) па ўзоры дваюрадны (Фасмер 4, 107; ЭСБМ 3, 131).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

трою́родный траю́радны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

внуча́тный, внуча́тый траю́радны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Траё́радны ’траюрадны’ (Мат. Гом.). Тут ‑ё‑ замест ‑ю‑ пад уплывам формы Р.–М. скл. лічэбнікаў на ‑ёх: пятёх, пяцёх, дваццацёх (гл. Карскі 2-3, 247). Усходнеславянскія ўтварэнні траю́радны, укр. трою́рідний, рус. троюродный ’тс’ з трою‑родьнъ, якое з трою‑ — форма, утвораная паводле аналогіі з дваю‑(родны), што з’яўляецца формай М. скл. парнага ліку лічэбніка два і ро́дны (гл.), дакладней з выразу: дъвою родоу ’двайнога роду’. Гл. траі́.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Трохро́дны ‘траюрадны’ (Пан.). Па ўзоры двухро́дны брат < ст.-бел. братъ зъ двуродныхъ (двурожоныхъ); двух‑ на месцы дву‑ па аналогіі з займенным скланеннем прыметнікаў (Карскі 2-3, 242). Гл. трох-.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)