табу́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. табу́н табуны́
Р. табуна́ табуно́ў
Д. табуну́ табуна́м
В. табу́н табуны́
Т. табуно́м табуна́мі
М. табуне́ табуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

табу́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Статак коней, а таксама аленяў і некаторых іншых капытных жывёл.

|| прым. табу́нны, -ая, -ае і табуно́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

табу́н, -на́ м. табу́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

табу́н табу́н, -на́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

табу́н, ‑а, м.

Статак коней, а таксама аленей і некаторых іншых капытных жывёл, якія пасуцца разам. У пана былі табуны коней, валоў, гумны хлеба, багатыя палацы. Каваль. [Дзед Арцём] абыходзіць калгасны табун, што пасвіцца на свежаскошанай канюшыне. Бядуля. // Чарада (птушак). Табун гусей. // перан. Вялікая група людзей, натоўп. Гляджу, [немцы] табуном папляліся на выхад з гаража. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

табун,

атрутнае рэчыва.

т. 15, с. 368

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

табун,

статак коней ці вярблюдаў.

т. 15, с. 368

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

табу́н м. Pférdeherde f -, -n (коней); Hírschherde f -, -n (аленей)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

табу́н​2

(англ. tabun)

атрутнае рэчыва, бясколерная вадкасць, што паражае цэнтральную нервовую сістэму.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

табу́н​1

(кр.-тат., тур. tabun)

статак коней, а таксама аленяў або некаторых іншых капытных жывёл.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)