сінхрані́я

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. сінхрані́я
Р. сінхрані́і
Д. сінхрані́і
В. сінхрані́ю
Т. сінхрані́яй
сінхрані́яю
М. сінхрані́і

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сінхрані́я ж., книжн., спец. синхрони́я

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Сінхранія (мовазн.) 10/84

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

сінхрані́я, ‑і, ж.

1. Кніжн. Тое, што і сінхранізм.

2. У мовазнаўстве — суіснаванне і ўзаемазалежнасць элементаў мовы ў які‑н. перыяд яе гісторыі; проціл. дыяхранія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сінхранія

т. 14, с. 406

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

сінхрані́я ж. Synchronísmus [-kro-] m -, -men; Gléichzéitigkeit f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

сінхрані́я

(ад гр. synchronos = адначасовы)

1) лінгв. суіснаванне і ўзаемазалежнасць элементаў мовы ў які-н. перыяд яе гісторыі (параўн. дыяхранія);

2) тое, што і сінхранізм.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

синхрони́я сінхрані́я, -ні́і ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дыяхрані́я, ‑і, ж.

Гістарычная паслядоўнасць развіцця моўных з’яў; проціл. сінхранія.

[Ад грэч. diá — праз і chrónos — час.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыяхрані́я

(ад дыя- + гр. chronos = час)

гістарычная паслядоўнасць у развіцці моўных з’яў (параўн. сінхранія 2).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)