сінхрані́я

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. сінхрані́я
Р. сінхрані́і
Д. сінхрані́і
В. сінхрані́ю
Т. сінхрані́яй
сінхрані́яю
М. сінхрані́і

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сінхрані́я ж., книжн., спец. синхрони́я

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сінхрані́я, ‑і, ж.

1. Кніжн. Тое, што і сінхранізм.

2. У мовазнаўстве — суіснаванне і ўзаемазалежнасць элементаў мовы ў які‑н. перыяд яе гісторыі; проціл. дыяхранія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

синхрони́я сінхрані́я, -ні́і ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дыяхрані́я, ‑і, ж.

Гістарычная паслядоўнасць развіцця моўных з’яў; проціл. сінхранія.

[Ад грэч. diá — праз і chrónos — час.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)