Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
супы́нак, -нку, мн. -нкі, -нкаў, м.
Часовы перапынак у якім-н. дзеянні; часовае спыненне чаго-н.
Не жадаць супынку ў вучобе.
С. у лесе быў вымушаным.
С. — толькі на абед.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
супы́нак, -нку м., в разн. знач. остано́вка ж.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
супы́нак, ‑нку, м.
1. Часовы перапынак у якім‑н. дзеянні; часовае спыненне чаго‑н. [Джулія], відаць, рада была супынку, аддыхвалася, узяўшыся рукой за вяршаліну сасонкі.Быкаў.Вось і вёска Русічы. Тут будзе супынак.Дубоўка.
2. Месца, дзе спыняецца аўтобус, трамвай, поезд і пад. для пасадкі і высадкі пасажыраў. Яшчэ ў цягніку [Васілінка] надумалася сысці на гэтым супынку, хоць добра ведала, што трэба да тых хутароў вёрст пяць дыбаць праз лес.Ус.Ты нямнога са мной пабыла, Не ўсплыла нават поўня, як глобус, На супынак маўкліва пайшла, Дзе спыніўся ружовы аўтобус.Ляпёшкін.
•••
Без супынку — не спыняючыся; бесперапынна. [Юрка] зрабіў гэта [практыкаванне] разоў шэсць без супынку.Ракітны.Нашы гарматы без супынку білі па нямецкіх батарэях і акопах.Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
супы́накмразмÁnhalten n -s, -, Háltmachen n -s; Stóppen n -s, Stopp m -(e)s; Stóckung f -, -en (затрымка); Unterbréchung f -, -en (перапынак);
без супы́нкуóhne Halt zu máchen, únunterbrochen, óhne Unterbréchung [Áufenthalt]
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
супы́н, ‑у, м.
У выразе: без супыну — тое, што і без супынку (гл.супынак).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыпынак, супынак
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
intermission
[,ɪntərˈmɪʃən]
n.
1) перапы́нак -ку m., па́ўза f., антра́кт -у m.
2) супы́нак -ку m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Стату́т ‘кодэкс, звод законаў’, ‘звод правілаў, палажэнняў’ (ТСБМ, Стан., Гарэц.), ‘перашкода, супынак’ (Нас.), ста́тут ‘аснова дзейнасці арганізацыі, таварыства і інш.’ (Байк. і Некр.), ст.-бел.статутъ ‘кодэкс, звод законаў’. Запазычана праз польск.statut ‘тс’ (параўн.: “ustawy… łacińskim językiem pisane, statutami zowią”, Варш. сл., 6, 406) або непасрэдна з лац.statutum ‘правіла’, першапачаткова ‘тое, што ўстаноўлена’ (ад statuere ‘паставіць, учыніць’, роднаснага *stati, гл. стаць).