супра́ца

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. супра́ца
Р. супра́цы
Д. супра́цы
В. супра́цу
Т. супра́цай
супра́цаю
М. супра́цы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

супра́ца ж. гл. супрацоўніцтва

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

cooperation

[koʊ,ɑ:pəˈreɪʃən]

n.

1) супра́ца f., супрацо́ўніцтва n., садзе́йнічаньне n.

2) каапэра́цыя f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Супрацо́ўнік ’той, хто працуе разам у якой-небудзь установе, служачы’ (ТСБМ, Ласт.), вытворныя супрацо́ўніцтва, супрацо́ўнічаць (там жа). З су- і кораня прац‑ (гл. праца); калька рус. сотру́дник, сотру́днтать і г. д. Параўн. сучаснае (адваротны дэрыват?) супра́ца ’супрацоўніцтва’ (Беларусіка, 19, 226).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)