Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Сумне́ў ’сумненне’ (Ласт., Янк. 3.; Беларусіка, 19, 230; PC, 1999, 2, 83), сумні́ў ’сумненне, нерашучасць’ (Сцяшк. Сл.; PC, 1999, 2, 83). Аддзеяслоўны назоўнік з нулявым канчаткам ад сумнявацца, гл. Формы з ‑і‑, а таксама сумніўны лічацца ўкраінізмамі (Станкевіч, Язык, 597), аднак гэтаму пярэчыць лінгвагеаграфія, гл. Пацюпа (там жа, 1151); магчыма, пад уплывам сумліў, сумліўны, гл. сумлеў.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
сумне́ннен, сумне́ўм Zwéifel m -s, -;
у гэ́тым няма́сумне́ння da gibt es kéinen Zwéifel, darüber kann kein [nicht der míndeste] Zwéifel bestéhen*, es ist nicht zu bezwéifeln;
гэ́та па-за ўся́кім сумне́ннем das steht áußer Zwéifel;
ста́віць пад сумне́ннешто-нetw. bezwéifeln, über etw. (A) Zwéifel hégen, etw. in Zwéifel zíehen*;
узніка́юць сумне́нні es kómmen Zwéifel [Bedénken], Zwéifel stéigen auf;
не застае́цца сумне́ння ў тым, што … es bestéht kein Zwéifel, dass …
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)