суайчы́ннік, -а, мн. -і, -аў, м. (кніжн.).

Чалавек, які мае з кім-н. агульную айчыну.

|| ж. суайчы́нніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

суайчы́ннік м. сооте́чественник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

суайчы́ннік, ‑а, м.

Чалавек, які мае з кім‑н. агульную айчыну. І вось .. збылося геніяльнае прадбачанне нашага вялікага суайчынніка К. Э. Цыялкоўскага аб тым, што чалавецтва не застанецца вечна на Зямлі. «Звязда».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суайчы́нніца, ‑ы, ж.

Жан. да суайчыннік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

про́дак, -дка, мн. -дкі, -дкаў, м.

Старажытны папярэднік па родзе, а таксама суайчыннік з папярэдніх пакаленняў.

Шанаваць памяць сваіх продкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

компатрио́т уст. суайчы́ннік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

compatriot [kəmˈpætriət] n. суайчы́ннік; суайчы́нніца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

сооте́чественник суайчы́ннік, -ка м.; (земляк) зямля́к, род. земляка́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

countryman [ˈkʌntrɪmən] n. (pl. -men)

1. зямля́к, суайчы́ннік

2. вяско́вы жыха́р, селяні́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

rodak

м. суайчыннік; зямляк

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)