стру́дзіць
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
стру́джу |
стру́дзім |
| 2-я ас. |
стру́дзіш |
стру́дзіце |
| 3-я ас. |
стру́дзіць |
стру́дзяць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
стру́дзіў |
стру́дзілі |
| ж. |
стру́дзіла |
| н. |
стру́дзіла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
стру́дзь |
стру́дзьце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
стру́дзіўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
стру́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., што.
Разм. Тое, што і натрудзіць. Струдзіць рукі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
стру́джаны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад струдзіць.
2. у знач. прым. Тое, што і натруджаны (у 2 знач.). — Ну, дай, маці, руку! — і пацалаваў [Косця] яе шурпатую, струджаную руку. Лынькоў. Як павышэлі струджаныя спіны! Сіпакоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)