стру́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., што.
Разм. Тое, што і натрудзіць. Струдзіць рукі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)