страва назоўнік | жаночы род

  1. Пэўным чынам прыгатаваныя для яды прадукты харчавання, а таксама сама яда.

    • Гарачая с.
    • Мясная с.
    • Смачная с.

  2. Адзін з відаў яды, які падаецца на снеданне, абед і вячэру.

    • Абед з чатырох страў.

|| прыметнік: страўны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

стра́ва ж. блю́до ср.; пи́ща; ку́шанье ср.;

абе́д з чатыро́х страў — обе́д из четырёх блюд;

гара́чая с. — горя́чая пи́ща

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

страва, ‑ы, ж.

1. Пэўным чынам прыгатаваныя для яды прадукты харчавання. Малочная страва. ▪ Танька кіслай стравы не ела, ні буракоў, ні капусты, і маці адразу паставіла перад ёй кашу на неглыбокай талерцы і кубак з цёплым малаком. Ермаловіч. Са стала паляцела, перакуліўшыся, міска з варывам, лінула гарачай стравай бацьку на грудзі. Галавач. Манька падрыхтуе чыгункі, загадае Міхалку зварыць ці даварыць страву, выгнаць карову, а сама — за касу і ў поле: касі каса, пакуль раса! Лось. // Яда. За год вайсковага жыцця .. [Віктар] не зведаў стравы болей смачнай, чым звычайны, аржаны, спецыяльна высушаны хлеб. Навуменка.

2. Адзін з відаў яды, які падаецца на абед, снеданне або вячэру. — Смачна! — прыняўшыся есці першую страву, сказаў .. [Змітрок]. Ваданосаў. Але ж куцця была толькі асноваю сямейнай вячэры. Да яе прыбаўлялася яшчэ адзінаццаць страў або хоць бы хто колькі мог назбіраць. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

страва

Том: 32, старонка: 446.

32-446_2296_%D0%A1%D1%82%D1%80%D0%B0%D0%B2%D0%B0.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017, часткова)

страва

Том: 32, старонка: 447.

32-447_2297_%D0%A1%D1%82%D1%80%D0%B0%D0%B2%D0%B0.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017, часткова)

Стра́ва ‘прыгатаваныя для ежы прадукты харчавання, блюда’, ‘суп, вадкая вараная ежа’ (ТСБМ, Нас., Ласт., Гарэц., Растарг., Стан., Бяльк., Нік. Очерки, Байк. і Некр., Скарбы, Сержп., Касп., Пятк. 2, Вешт., ЛА, 4), ‘патрава’ (Нас.). Укр. стра́ва, рус. зах. стра́ва, стро́ва, стараж.-рус. истрава, страва (1407 г.), польск. strawa, чэш., славац. strava, старое н.-луж. strawa ‘ежа, корм’, славен. strava ‘памінкі’. Прасл. *sъtrava ‘ежа, пракармленне’, аддзеяслоўны назоўнік ад праславянскага прэфіксальнага дзеяслова *sъ‑traviti ‘знішчыць, стравіць’, параўн. страві́ць ‘скарміць’ (Бяльк.), ‘спажыць’ (ТС), якія далей да трава, травіць, гл. (Фасмер, 3, 770; Борысь, 579). Паводле Трубачова (Этногенез₂, 316), першасная форма ўзыходзіць да прасл. *jьztrava, аддзеяслоўнага назоўніка ад *jьztraviti, утворанага з *jьz‑ і *traviti (гл. з і травіць). Назоўнік *strava у значэнні ‘пір (на памінках)’ захаваўся ў апісанні пахавання Атылы з V ст. і адпавядае заходнеславянскай форме, што ўзыходзіць да *jьztrava, а не *sъtravay гл. Трубачоў, ЭССЯ, 9, 81. Пярэчанні гл. Гіндзін, Сов. сл., 1990, 2, 65 і наст.; Балто-слав. этнокульт. и археол. древн., 30–31; Мартынаў, там жа, 56 (этымалагізуецца на падставе гоц. straua < straujan па тыпу стол < сцяліць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мачанка назоўнік | жаночы род

Страва з сала, мяса і каўбасы, падкалочаная мукой.

  • М. — нацыянальная страва беларусаў.

|| прыметнік: мачаначны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

варыва назоўнік | ніякі род | размоўнае

Вараная рэдкая страва.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

бабка​4 назоўнік | жаночы род

Страва, прыгатаваная з дранай бульбы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

галубцы назоўнік | мужчынскі род

Страва з фаршу, тушонага ў капусных лістах.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)