сто́ўпнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сто́ўпнік сто́ўпнікі
Р. сто́ўпніка сто́ўпнікаў
Д. сто́ўпніку сто́ўпнікам
В. сто́ўпніка сто́ўпнікаў
Т. сто́ўпнікам сто́ўпнікамі
М. сто́ўпніку сто́ўпніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сто́ўпнік м., рел., уст. сто́лпник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сто́ўпнік, ‑а, м.

У хрысціянстве — рэальная або міфічная асоба, якая выконвала рэлігійны зарок нерухомага стаяння на калонах (стаўпах, слупах).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сто́лпник рел., ист. сто́ўпнік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)