Ста́р

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. Ста́р
Р. Ста́ры
Д. Ста́ры
В. Ста́р
Т. Ста́р’ю
М. Ста́ры

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Ста́р

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. Ста́р
Р. Ста́ры
Д. Ста́ры
В. Ста́р
Т. Ста́рру
М. Ста́ры

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Стар

т. 15, с. 153

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Стар ‘старое, былое’ (Нас.), ‘старасць’ (Нас., Стан.), ‘старое месцажыхарства’ (Касп.). Адпрыметнікавы назоўнік, гл. стары. Сюды ж, відаць, і дзеяслоў старава́ць ‘гутарыць, размаўляць’ (Нас., Скарбы).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

стар Месца, дзе знаходзілася паселішча або старажытнае месцажыхарства (Віц. Нік. 1892, 36, Выс. Касп., Слаўг., Смален. Дабр.).

□ в. Стар Арш.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

str.

= strona — старонка; стар., с.

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

s.

1. = strona — старонка; стар.;

2. = syn — сын

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Абавязко́ва калька з рус. обязательно (20‑я гады XX ст.), гл. Бардон, Узв. 3, № 8, стар. 101.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вы́плаў ’выток рэчкі’ (Яшк., слаўг.). Польск. (стар.) wypław ’вусце ракі’. Да выплавіць (Нітшэ, 184). Гл. таксама плавіць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вэ́лян ’вэлюм’ (Сцяшк. МГ), вэ́лен (Шат., Жд.). З польск. welon ’велюм’, якое лічыцца запазычаннем з іт. velo (а гэта з лац. vēlum). Гл. Słownik wyrazów obcych, wyd. 8‑е. Warszawa, 1962, стар. 698. Параўн. вэлюм.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)