слух м.

1. (чувство) слых, род. слы́ху м.;

2. (молва) чу́тка, -кі ж., пагало́ска, -кі ж., по́галаска, -кі ж.;

◊

ни слу́ху ни ду́ху ні слы́ху ні ды́ху, няма́ і по́чуту;

обрати́ться в слух ператвары́цца ў слых;

ра́довать (ласка́ть) слух ра́даваць слых;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Слух. Гл. слых.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

слых (род. слы́ху) м. слух;

○ абсалю́тны с. — абсолю́тный слух;

◊ на с. — на слух;

ні слы́ху ні ды́ху — ни слу́ху ни ду́ху;

ператвары́цца ў с. — обрати́ться в слух

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

музыка́льны музыка́льный;

м. слых — музыка́льный слух

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзе́йкаць несов., обл. распуска́ть молву́ (слух), погова́ривать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́галас, -су м., разг. молва́ ж.; слух

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

defective

[dɪˈfektɪv]

adj.

1) недаскана́лы, няпо́ўны

2) благі́, слабы́ (слух, па́мяць)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Туро́сы ‘непраўдападобныя апавяданні’ (Растарг., 41). Параўн. укр. туроса́ ‘шум? размовы? слух?’ (Грынч.). Гл. турусы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пагало́ска ж. молва́, слух м.;

◊ пусці́ць ~ку — разнести́ молву́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Слых ‘успрыманне гукаў’, ‘вестка’ (ТСБМ, Нас., Байк. і Некр., Шат., Варл., Нар. словатв., Сл. ПЗБ), слух ‘тс’ (Ласт., Байк. і Некр., Бяльк., Сл. ПЗБ), ст.-бел. слухъ ‘тс’ (Альтбаўэр), слых ‘пагроза’ (ашм., Стан.), ‘рэха’ (навагр., Жыв. сл.), слух ‘паслухмянасць, пакорлівасць’ (Барад.), слыха́ць безас. ‘чуваць, чутна’ (БРС, Нас., Ласт.), слы́хі ‘пагалоскі’ (в.-дзв., бяроз., Сл. ПЗБ). Сюды ж фразеалагізмы слыхом не слыхаць (Рам. 6), ні слыху, ні дыху (Пятк. 2). Аддзеяслоўнае ўтварэнне, прасл. *sluxъ; параўн. укр., рус. слух, польск. słych, słuch, чэш., славац. sluch, серб.-харв. слу̑х, славен. slúh, балг., макед. слух, ст.-слав. слоухъ, што да прасл. *sluxati, *slyšati. Параўн. укр. слиха́ти, рус. слыха́ть, слы́шать, ст.-слав. слышати, польск. słyszeć, в.-луж. słyšeć, н.-луж. słyšaś, чэш. slyšeti, славац. slyšať, серб.-харв. сли̏шати ‘выслухоўваць, распытваць аб зададзеным’, славен. slišati. Паводле Махэка₂ (559), прасл. *slyšati з’яўляецца ітэратывам да прасл. *slušeti (гл. слухаць). Роднаснае літ. klausýti ‘слухаць’, paklýsti ‘слухацца’, ст.-в.-ням. hlosēn ‘слухаць, слухацца’, нов.-в.-ням. дыял. losen ‘слухаць’, авест. a‑srušti‑ ‘непаслухмянасць’, ст.-інд. śróṣati ‘ён чуе’. Гл. Траўтман, 308; Мюленбах-Эндзелін, 3, 920; Вальдэ-Гофман, 1, 238; Майргофер, 3, 394; Фасмер, 3, 680; Сной₁, 583; Борысь, 560–561; ЕСУМ, 5, 301.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)