се́рба-харва́цкі
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
се́рба-харва́цкі |
се́рба-харва́цкая |
се́рба-харва́цкае |
се́рба-харва́цкія |
| Р. |
се́рба-харва́цкага |
се́рба-харва́цкай
се́рба-харва́цкае |
се́рба-харва́цкага |
се́рба-харва́цкіх |
| Д. |
се́рба-харва́цкаму |
се́рба-харва́цкай |
се́рба-харва́цкаму |
се́рба-харва́цкім |
| В. |
се́рба-харва́цкі (неадуш.)
се́рба-харва́цкага (адуш.) |
се́рба-харва́цкую |
се́рба-харва́цкае |
се́рба-харва́цкія (неадуш.)
се́рба-харва́цкіх (адуш.) |
| Т. |
се́рба-харва́цкім |
се́рба-харва́цкай
се́рба-харва́цкаю |
се́рба-харва́цкім |
се́рба-харва́цкімі |
| М. |
се́рба-харва́цкім |
се́рба-харва́цкай |
се́рба-харва́цкім |
се́рба-харва́цкіх |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
се́рб
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
се́рб |
се́рбы |
| Р. |
се́рба |
се́рбаў |
| Д. |
се́рбу |
се́рбам |
| В. |
се́рба |
се́рбаў |
| Т. |
се́рбам |
се́рбамі |
| М. |
се́рбе |
се́рбах |
Крыніцы:
nazounik2008,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
серб серб, род. се́рба м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Serbo-Croatian [ˌsɜ:bəʊkrəʊˈeɪʃn] n. се́рба-харва́цкі
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Ска́рдзіцца ‘выказваць незадавальненне’, ‘падаваць скаргу’ (ТСБМ, Байк. і Некр., Касп.), ска́рдзіць (Др.-Падб.), ска́ржыцца (Нас., Гарэц., Байк. і Некр., Сержп. Прымхі). З польск. skarżyć (się) (гл. Кюнэ, Poln., 96; Фасмер, 3, 633), адкуль зваротнай дэрывацыяй ска́рга. Польскі дзеяслоў разам з в.-луж. skoržić ‘скардзіцца’, н.-луж. skjaržyś ‘тс’ тлумачыцца як запазычанне ў заходнеславянскія мовы з ням. бавар. schergen ‘абвінавачваць, скардзіцца’, што не бярэцца пад увагу пры разглядзе серба-лужыцкіх слоў, гл. Шустар-Шэўц, 1296. Больш пераканальнымі здаюцца спробы вызначэння славянскага паходжання слова Ільінскага (ИОРЯС, 23, 2, 233), што параўноўваў з славен. skŕgati ‘стракатаць’, і Брукнера (493), які лічыў роднасным рус. скрежет і яго аднакаранёвым, а таксама Борыся (550), паводле якога гукапераймальнае прасл. *skrъgati ‘скрэгаць’, семантычна змянялася ад ‘скрэгаць, ныць’ да ‘лямантаваць’. Беларускі матэрыял падмацоўвае апошнюю версію, параўн. скоргануць, скірга, скарга (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)