сана́нт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сана́нт сана́нты
Р. сана́нта сана́нтаў
Д. сана́нту сана́нтам
В. сана́нт сана́нты
Т. сана́нтам сана́нтамі
М. сана́нце сана́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сана́нт ж., лингв. сона́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сана́нт, ‑а, М ‑нце, м.

1. Зычны гук, пры ўтварэнні якога голас пераважае пад шумам.

2. Складаўтваральны гук; проціл. кансанант.

[Ад лац. sonans, sonantis — які гучыць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сана́нт м. фан. Sonánt m -en, -en, Sélbstlaut m -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

сана́нт

(лац. sonans, -ntis = які гучыць)

1) зычны гук, пры ўтварэнні якога голас пераважае над шумам; санорны гук;

2) звонкі зычны гук, які разам з іншымі зычнымі гукамі ў некаторых мовах можа ўтвараць склад (напр. чэш. vlk = воўк, серб. трг = гандаль).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сона́нт лингв. сана́нт, -та м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Sélbstlaut

m -(e)s, -e фан. гало́сны гук, сана́нт

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ёт

(гр. iota = ёта)

лінгв. нескладовы шчылінны сярэднеязычны санант, які прымыкае да папярэдняга гука і ў транскрыпцыі абазначаецца знакам «J».

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)