сана́нт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сана́нт сана́нты
Р. сана́нта сана́нтаў
Д. сана́нту сана́нтам
В. сана́нт сана́нты
Т. сана́нтам сана́нтамі
М. сана́нце сана́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сана́нт ж., лингв. сона́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сана́нт, ‑а, М ‑нце, м.

1. Зычны гук, пры ўтварэнні якога голас пераважае пад шумам.

2. Складаўтваральны гук; проціл. кансанант.

[Ад лац. sonans, sonantis — які гучыць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сона́нт лингв. сана́нт, -та м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)