само́тніцкі

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. само́тніцкі само́тніцкая само́тніцкае само́тніцкія
Р. само́тніцкага само́тніцкай
само́тніцкае		 само́тніцкага само́тніцкіх
Д. само́тніцкаму само́тніцкай само́тніцкаму само́тніцкім
В. само́тніцкі (неадуш.)
само́тніцкага (адуш.)		 само́тніцкую само́тніцкае само́тніцкія (неадуш.)
само́тніцкіх (адуш.)
Т. само́тніцкім само́тніцкай
само́тніцкаю		 само́тніцкім само́тніцкімі
М. само́тніцкім само́тніцкай само́тніцкім само́тніцкіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

само́тніцкі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. само́тніцкі само́тніцкая само́тніцкае само́тніцкія
Р. само́тніцкага само́тніцкай
само́тніцкае		 само́тніцкага само́тніцкіх
Д. само́тніцкаму само́тніцкай само́тніцкаму само́тніцкім
В. само́тніцкі (неадуш.)
само́тніцкага (адуш.)		 само́тніцкую само́тніцкае само́тніцкія (неадуш.)
само́тніцкіх (адуш.)
Т. само́тніцкім само́тніцкай
само́тніцкаю		 само́тніцкім само́тніцкімі
М. само́тніцкім само́тніцкай само́тніцкім само́тніцкіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

само́тніцкі отше́льнический, затво́рнический;

~кае жыццё — отше́льническая (затво́рническая) жизнь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

само́тніцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да самотніка, належыць яму. Самотніцкае жыццё.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

само́тнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Манах, пустэльнік, які жыве ў скіце.

2. перан. Чалавек, які пазбягае людзей, вядзе адасобленае жыццё.

|| ж. само́тніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. само́тніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

отше́льнический

1. уст. пустэ́льніцкі;

2. перен. адзіно́тніцкі, само́тніцкі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

pustelniczy

пустэльніцкі; самотніцкі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

recluse

[ˈreklu:s]

1.

n.

пустэ́льнік -а m., пустэ́льніца f.; адзіно́тнік, само́тнік -а m., само́тніца f.

2.

adj.

пустэ́льніцкі; само́тніцкі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)