самалюбі́вы, -ая, -ае.

Які вылучаецца абвостраным самалюбствам.

С. характар.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самалюбі́вы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. самалюбі́вы самалюбі́вая самалюбі́вае самалюбі́выя
Р. самалюбі́вага самалюбі́вай
самалюбі́вае		 самалюбі́вага самалюбі́вых
Д. самалюбі́ваму самалюбі́вай самалюбі́ваму самалюбі́вым
В. самалюбі́вы (неадуш.)
самалюбі́вага (адуш.)		 самалюбі́вую самалюбі́вае самалюбі́выя (неадуш.)
самалюбі́вых (адуш.)
Т. самалюбі́вым самалюбі́вай
самалюбі́ваю		 самалюбі́вым самалюбі́вымі
М. самалюбі́вым самалюбі́вай самалюбі́вым самалюбі́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

самалюбі́вы самолюби́вый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

самалюбі́вы, ‑ая, ‑ае.

Які вылучаецца сваім самалюбствам. Жанчына настойлівая і самалюбівая, Ліда ні ў якім разе не хацела здавацца. Васілевіч. Самалюбівы, аматар усякіх маланебяспечных, але гучных спраў, .. [Шуст] заўсёды кідаўся туды, дзе можна было раптам бліснуць перад камандаваннем. Шчарбатаў. // Які сведчыць пра вялікае самалюбства, выкліканы ім. Самалюбівыя думкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самалюбі́вы, самалю́бны éhrgeizig, éhrliebend, sich selbst schätzend;

самалюбі́вы чалаве́к ein éhrgeiziger Mensch mit Sélbstwertgefühl

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

самолюби́вый самалюбі́вы, самалю́бны;

он о́чень самолюби́в ён ве́льмі самалюбі́вы;

самолюби́вый хара́ктер самалю́бны хара́ктар.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

самалю́бны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і самалюбівы. Змяніўся чалавек з часу вайны — самалюбны стаў, упарты. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ambitiös

a амбіцы́йны, самалюбі́вы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

паднача́ліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., каго-што.

Зрабіць падуладным; падпарадкаваць. [Ермакоў], хоць і быў упарты і самалюбівы, умеў аднак падначаліць свае жаданні развагам. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Недаты́ка ’незачэпа’ (Жд. 2), ’самалюбівы чалавек’ (Растарг.), літаральна ’чалавек, які не любіць, каб да яго дакраналіся; чалавек, які крыўдзіцца за кожную дробязь’ (Нас.), недоты́ка ’незачэпа’ (ТС), недаты́чка ’неразумны’ (Бяльк.), укр. недоти́ка ’незачэпа’, рус. недот́ыка ’тс’. Ад не датыкаць (‑цца) ’не дакранацца’, параўн. укр. недото́рка, рус. недотро́га ’незачэпа’; значэнне ’неразумны’, магчыма, пад уплывам слоў тыпу недапёка, недацёпа, недаробак і пад. Да ты́каць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)