самагу́бнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. самагу́бнік самагу́бнікі
Р. самагу́бніка самагу́бнікаў
Д. самагу́бніку самагу́бнікам
В. самагу́бніка самагу́бнікаў
Т. самагу́бнікам самагу́бнікамі
М. самагу́бніку самагу́бніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

самагу́бнік м., разг., см. самазабо́йца

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

самагу́бнік, ‑а, м.

Разм. Самазабойца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самагу́бец, ‑бца, м.

Разм.

1. Тое, што і самагубнік.

2. Той, хто сам чым‑н. шкодзіць свайму здароўю. [Даніла:] — От самагубец! Дзве бутэлькі зараз. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самоуби́йца самазабо́йца, -цы м. и ж., разг. самагу́бнік, -ка м., самагу́бец, -бца м., самагу́бца, -цы м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)