рэ́звы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. рэ́звы рэ́звая рэ́звае рэ́звыя
Р. рэ́звага рэ́звай
рэ́звае		 рэ́звага рэ́звых
Д. рэ́зваму рэ́звай рэ́зваму рэ́звым
В. рэ́звы (неадуш.)
рэ́звага (адуш.)		 рэ́звую рэ́звае рэ́звыя (неадуш.)
рэ́звых (адуш.)
Т. рэ́звым рэ́звай
рэ́зваю		 рэ́звым рэ́звымі
М. рэ́звым рэ́звай рэ́звым рэ́звых

Крыніцы: krapivabr2012, prym2009.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

рэ́звы ре́звый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Рэ́звы, рі́звый ’хуткі ў рабоце’ (ЛА, 3), рэ́зву ’бойкі, смелы’ (ТС). Укр. різвий, рус. резвый, польск. rzeźwy. Прасл. дыял. *rězvъ ’рэзкі, энергічны’, несумніўна, звязана з *rězati (гл. рэзаць); у аснове, магчыма, больш ранні прыметнік *rězъ ’рэзкі’, роднасны літ. raižús ’рэзкі’; наяўнасць ‑vъ звязана з прыналежнасцю прыметніка да асновы на ‑ŭ‑ (Борысь, 534–535).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

зык, ‑у, м.

Рэзкі, звонкі гук, голас. З выгану даносіўся рэзвы зык пастуховай трубы. Гартны. З балот даносіліся хвалі незвычайна мяккіх зыкаў крахтання жаб. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

raźny

жвавы, рэзвы; шпаркі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

dziarski

бадзёры; жвавы, рэзвы; зухаваты

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

rzeźwy

1. бадзёры, жвавы, рэзвы;

2. асвяжальны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

żwawy

жвавы, рэзвы, рухлівы;

iść ~m krokiem — ісці жвавым крокам

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

sprítzig

a

1) шыпу́чы, пе́ністы

~er Wein — шыпу́чае віно́

2) дасці́пны, тра́пны; жва́вы, рэ́звы, гарэ́злівы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Рэ́цьма ’з усіх ног, стрымгалоў’ (ЖНС, Касп., Макар. Суадносіцца з рус. рети́вый ’рэзвы; які рвецца да бегу (пра каня)’, рети́ться ’гарачыцца; палка брацца за што-небудзь’. Ст.-рус. ретитися ’спаборнічаць; імкнуцца’, реть ’старанне, запал’. Чарных (2, 100) выводзіць прасл. *retь (< *ērtь?) і суадносіць з *ratь (гл. раць), што цяжка давесці.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)