Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
руно́, -а́, н. (спец.).
Шэрсць авечкі.
Тонкае р.
Залатое р. (перан.: пра багацце; кніжн. [паводле старажытнага міфа пра герояў, якія ажыццявілі падарожжа ў Калхіду ў пошуках залатога руна чароўнага барана]).
|| прым.ру́нны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
руно́, -на́ср.руно́;
◊ залато́е р. — золото́е руно́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
руно́Iруно́, -на́ср.;
то́нкое руно́ то́нкае руно́.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
рунон Vlies n -es;
залато́е руноміфал das Góldene Vlies
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
руно
Том: 30, старонка: 482.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
Руно́1 ’шэрсць авечкі’ (ТСБМ), ’воўна з адной авечкі’ (Бяльк., Сл. ПЗБ, Сл. Брэс., ТС), ’воўна з ягнят і маладых авечак’ (малар., Сл. Брэс.), ’неразабраная воўна з авечкі’, ’пух у качкі’ (ТС), ру́на ’шэрсць’ (Касп.), ’воўна з адной авечкі’, ’скрутак воўны’ (Сл. ПЗБ, Нас.), ст.-бел.руно ’адзінка колькасці воўны’ (Ст.-бел. лексікон). Укр.ру́но, рус.руно́, польск.runo, чэш.rouno, славац.rúno, славен.rúno, серб.-харв.ру́но, балг.ру́но, макед.руно, ст.-слав.руно. Прасл.*runo [< *rou̯‑no] ’воўна на целе авечкі; скура авечкі з воўнай’ — вытворнае з суфіксам ‑no ад таго ж кораня, што і рваць < прасл.*rъvati з карнявым вакалізмам, як у літ.ráuti ’рваць, вырываць, скубці’, лат.raût ’вырываць, дзерці’. Прасл.*runo першасна — ’тое, што вырвана, выскубана’ > ’воўна, выскубаная з авечкі’, бо калісьці воўну бралі, выскубаючы яе з авечкі. Параўн. лац.vellus ’авечая воўна’ ад vellō ’рву, вырываю, скубу’ (Борысь, 527–528; Міклашыч, 284; ESJSt, 13, 783; Глухак, 534).
Руно́2 ’густая рунь’ (ТС), ру́на (ру́но) ’пушыстая зелень на засеяным полі’ (Нас.), укр.ру́но ’усходы’, рус.руно́ ’пучок хмелю з карэннаму. Гл. рунь.
