рдзе́ст

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. рдзе́ст
Р. рдзе́сту
Д. рдзе́сту
В. рдзе́ст
Т. рдзе́стам
М. рдзе́сце

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

рдзест (род. рдзе́сту) м., бот. рдест

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рдзест,

гл. ірдзест.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рдзест 9/143

- » - пранізаналісты 9/143 (іл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

рдзест

т. 13, с. 387

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Рдзест ’урэчнік, Potamogeton’ (ТСБМ). Да ірдзест (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ірдзе́ст і рдзест, ‑у, М ‑сце, м.

Вадзяная кветкавая расліна сямейства (і)рдзеставых з доўгім сцяблом і невялікім, звычайна падводным лісцем; урэчнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

урэ́чнік, ‑у, м.

Тое, што і (і)рдзест.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Урэчнік, гл. Рдзест

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

◎ Ко́злікі 1 ’рдзест’ (ТС). Параўн. козлік (гл.).

◎ Ко́злікі 2 ’заплеценыя валасы’ (Ян.). Магчыма, да казелю (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)