разве́нчваць гл. развянчаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

разве́нчваць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. разве́нчваю разве́нчваем
2-я ас. разве́нчваеш разве́нчваеце
3-я ас. разве́нчвае разве́нчваюць
Прошлы час
м. разве́нчваў разве́нчвалі
ж. разве́нчвала
н. разве́нчвала
Загадны лад
2-я ас. разве́нчвай разве́нчвайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час разве́нчваючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

разве́нчваць несов. разве́нчивать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разве́нчваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да развянчаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

развянча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., каго-што.

Пазбавіць ранейшага прызнання, паказаўшы адмоўныя бакі каго-, чаго-н.

Р. асобу.

Р. суб’ектывізм.

|| незак. разве́нчваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. развянча́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

разве́нчивать несов. разве́нчваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разве́нчвацца, ‑аецца; незак.

Зал. да развенчваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разве́нчванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. развенчваць — развянчаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

entwéihen

vt

1) апага́ньваць, га́ньбіць

2) царк. пазбау́ля́ць са́ну

3) разве́нчваць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)