развалю́ха

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. развалю́ха развалю́хі
Р. развалю́хі развалю́х
Д. развалю́се развалю́хам
В. развалю́ху развалю́хі
Т. развалю́хай
развалю́хаю		 развалю́хамі
М. развалю́се развалю́хах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

развалю́ха, -і, ДМ -лю́се, мн. -і, -лю́х, ж. (разм.).

Пра што-н. старое, якое вось-вось разваліцца.

Не хата, а р.

Хопіць ездзіць на машыне-развалюсе.

|| памянш. развалю́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

развалю́ха прост., прям., перен., см. разва́лина.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

развалю́ха, ‑і, ДМ ‑люсе, ж.

Разм. Пра старую, напаўразбураную будыніну, хаціну. На ўскрайку лесу стаялі халупа-развалюха і маленькі хляўчук з плоскім дахам. Асіпенка. На прасторнай паляне, якая калісьці, відаць, была полем і дзе яшчэ захаваліся рэшткі чалавечага жылля — хлявок-развалюха ды студня, — іх сустрэла ўся група на чале з лейтэнантам Галькевічам. Шашкоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

развалю́ха ж. разм. гл. разваліна

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

rudera

ж. руіна; развалюха

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)