разва́льваць
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
разва́льваю |
разва́льваем |
| 2-я ас. |
разва́льваеш |
разва́льваеце |
| 3-я ас. |
разва́львае |
разва́льваюць |
| Прошлы час |
| м. |
разва́льваў |
разва́львалі |
| ж. |
разва́львала |
| н. |
разва́львала |
| Загадны лад |
| 2-я ас. |
разва́львай |
разва́львайце |
| Дзеепрыслоўе |
| цяп. час |
разва́льваючы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
разва́льваць несов.
1. прям., перен. разва́ливать; разруша́ть;
2. разг. (сильно ранить, рассекать) раскра́ивать;
1, 2 см. развалі́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
разва́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да разваліць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
развалі́ць, -валю́, -ва́ліш, -ва́ліць; -ва́лены; зак., што.
1. Разбураючы, паваліць, раскідаць.
Р. будыніну.
2. Прывесці ў стан развалу, у заняпад.
|| незак. разва́льваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
разва́ливатьI несов. (к развали́ть)
1. разва́льваць, разбу́рваць, разбура́ць;
разва́ливать стену́ разва́льваць (разбура́ць) сцяну́;
2. перен. разва́льваць;
разва́ливать хозя́йство разва́льваць гаспада́рку.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
разва́льванне ср. разва́ливание; разруше́ние; см. разва́льваць 1
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
demolish [dɪˈmɒlɪʃ] v.
1. разбура́ць, разва́льваць; знішча́ць
2. зно́сіць, руйнава́ць (будынак)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
разва́львацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да разваліцца.
2. Зал. да развальваць.
•••
Галава развальваецца гл. галава.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
rozwalać
незак. развальваць, разбураць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Трусці́ць ‘ламаць, крышыць’, разбіваць на кавалкі, разбураць’ (Нас.), тру́сціць ‘ламаць, крышыць, развальваць’ (Некр. і Байк.). Гл. трушчыць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)