разбура́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто разбурае што-н.

Вораг-р.

Р. культуры.

|| ж. разбура́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. разбура́льніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

разбура́льнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. разбура́льнік разбура́льнікі
Р. разбура́льніка разбура́льнікаў
Д. разбура́льніку разбура́льнікам
В. разбура́льніка разбура́льнікаў
Т. разбура́льнікам разбура́льнікамі
М. разбура́льніку разбура́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

разбура́льнік м.

1. разруши́тель;

2. разори́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разбура́льнік, ‑а, м.

Той, хто разбурае, разбурыў што‑н. Вось прывыклі мы з вучнёўскай пары, што манголы некалі былі адно заваёўнікі ды разбуральнікі. Лось.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разбура́льнік м. Zerstörer m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ванда́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

Разбуральнік культуры, варвар [па назве старажытнагерманскага племені].

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

разруши́тель разбура́льнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэстру́ктары

(лац. destructor = разбуральнік)

тое, што і рэдуцэнты.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сокруши́тель знішча́льнік, -ка м.; зруйнава́льнік, -ка м., разбура́льнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

tępiciel

м. разбуральнік, знішчальнік, вынішчальнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)