ра́дца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ра́дца ра́дцы
Р. ра́дцы ра́дцаў
Д. ра́дцу ра́дцам
В. ра́дцу ра́дцаў
Т. ра́дцам ра́дцамі
М. ра́дцу ра́дцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ра́дца, -ы, мн. -ы, -аў, м.

1. Той, хто раіць, дае параду (у 1 знач.), дарадца, дарадчык.

2. Выбарны член ад багатых гарадскіх вярхоў у раду (магістрат) у Беларусі ў 14—18 стст. (гіст.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ра́дца м., уст. сове́тник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Радца 6/515; 9/33

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ра́дца, ‑ы, м.

1. Той, хто раіць, дае раду (у 1 знач.).

2. Уст. Выбарны член ад багатых гарадскіх вярхоў у раду (магістрат) на Беларусі ў 14–18 ст. ст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

радца

т. 13, с. 224

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ра́дца м. Rátgeber m -s, -, Beráter m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

радца

Том: 29, старонка: 443.

img/29/29-443_2741_Радца.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

ра́дца, ра́йца

(ст.-польск. radca, rajca)

выбарны член у адміністрацыйны орган гарадскога самакіравання — раду (магістрат) на Беларусі ў 14—18 ст.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

adviser, advisor [ədˈvaɪzə] n. кансульта́нт, да ра́дца, дара́дчык

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)