піску́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

Той, хто часта пішчыць.

|| ж. піску́ха, -і, ДМ -ку́се, мн. -і, -ку́х.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

піску́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. піску́н піскуны́
Р. піскуна́ піскуно́ў
Д. піскуну́ піскуна́м
В. піскуна́ піскуно́ў
Т. піскуно́м піскуна́мі
М. піскуне́ піскуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

піску́н, -на́ м., разг. писку́н; визгу́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

піску́н, ‑а, м.

Разм. Той, хто часта пішчыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Піску́н 1 ’рабіннік, Turdus pilaris’. Да пішчаць, піск (гл.). Параўн. польск. kwiczoł, kwiczal ’тс’ < kwiczeć ’віскатаць, вішчаць’.

Піску́н 2 ’рачная мінога’ (Др.-Падб.; смал., Дабр.), ’уюн’ (гарад., Нар. лекс.; полац., З нар. сл.; беш., Нар. лекс.; Сл. ПЗБ; гом., Мат. Гом.); параўн. рус. дыял. писку́н ’уюн, Misgurnus fossilis L.’ Да пішчаць, піск (гл.), гл. Каламіец (Рыбы, 37), сюды ж піску́н ’той, хто часта пішчыць’ (ТСБМ), ’хто прыстае з пісклівай просьбай’ (Нас.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

камар-піскун

т. 7, с. 504

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Піскун Юрый Аляксандравіч

т. 12, с. 388

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

піскля́, -і́,, мн. пісклі́, -яў, м. і ж. (разм.).

Тое, што і піскун.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

писку́н разг. піску́н, -на́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

піску́ха, ‑і, ДМ ‑кусе, ж.

Разм. Жан. да піскун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)