пі́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні; зак. (разм.).

1. Выдаць кароткі гук, піск.

Жаласна п.

2. Зрабіць спробу сказаць што-н., запярэчыць чаму-н.

Не смець п.!

Толькі пікні (пагроза).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пі́кнуць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. пі́кну пі́кнем
2-я ас. пі́кнеш пі́кнеце
3-я ас. пі́кне пі́кнуць
Прошлы час
м. пі́кнуў пі́кнулі
ж. пі́кнула
н. пі́кнула
Загадны лад
2-я ас. пі́кні пі́кніце
Дзеепрыслоўе
прош. час пі́кнуўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пі́кнуць сов., однокр., разг. пи́кнуть;

не смець п. — не сметь пи́кнуть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пі́кнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.

Разм.

1. Аднакр. да пікаць.

2. Зрабіць спробу сказаць што‑н., запярэчыць чаму‑н. А стараста маўчаў, баяўся слова нікнуць у нашу абарону. Гарэцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пі́кнуць разм múck(s)en vi;

ён і пі́кнуць не адва́жыцца er wagt nicht (mal) zu múck(s)en;

ён і пі́кнуць не паспе́ў er hátte nicht mal die Zeit, éinen Laut von sich zu gében

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пи́кнуть сов., разг. пі́кнуць;

не сме́ть пи́кнуть бая́цца пі́кнуць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

pisnąć

зак. піснуць; пікнуць;

nie pisnąć (ani) słowa — не сказаць (пікнуць) ні слова

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Zipp

nicht ~ ságen — разм. не смець [бая́цца] пі́кнуць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

múcken

1.

vi

1) пі́кнуць

nicht ~ — не пі́кнуць

2) (нягу́чна) бурча́ць

2.

(sich):

sie dürfen sich nicht ~ — яны́ i пі́кнуць не сме́юць [не адва́жваюцца]

sich nicht ~ — не сказа́ць ні сло́ва

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ка́ўкнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.

Абл.

1. Аднакр. да каўкаць.

2. Падаць голас; пікнуць. Хуценька выбег [дзед Дарахвей] са строю, падбег да таго недавярка і на ўсю сілу ўваткнуў яму ў грудзі штык па самую рулю. Афіцэр і не каўкнуў. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)