пярна́ч

‘зброя’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пярна́ч перначы́
Р. пернача́ перначо́ў
Д. перначу́ пернача́м
В. пярна́ч перначы́
Т. перначо́м пернача́мі
М. перначы́ пернача́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пярна́ч (род. пернача́) м., ист. (оружие) перна́ч

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пярна́ч, пернача, м.

Гіст. Старажытная зброя або знак улады: булава, галоўка якой мае выгляд пёраў стралы. Атаманскі пярнач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пярнач

т. 13, с. 158

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

перна́ч ист. (оружие) пярна́ч, род. пернача́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)