пыта́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Знак прыпынку (?), які ставіцца ў канцы пытальнага сказа.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пыта́льнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пыта́льнік пыта́льнікі
Р. пыта́льніка пыта́льнікаў
Д. пыта́льніку пыта́льнікам
В. пыта́льнік пыта́льнікі
Т. пыта́льнікам пыта́льнікамі
М. пыта́льніку пыта́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пыта́льнік м., грам. вопроси́тельный знак

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пыта́льнік, ‑а, м.

Знак прыпынку (?), які ставіцца ў канцы пытальнага сказа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пытальнік

т. 13, с. 153

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

пыта́льнік м. грам. Frágezeichen n -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Пыта́льнік ’знак прыпынку пры запытанні’ (Гарэц., Др.-Падб., ТСБМ). Наватвор пачатку XX ст., таксама ў форме пыта́ннік (Красней, Бел. лекс., 90); параўн. польск. pytajnik ’тс’ (з 1861 г. замест znak pytania, гл. Банькоўскі, 2, 971); пыта́льны: пытальны сказ, як і польск. pytajny: zdanie pytajne, штучна ўтвораныя прыметнікі ад пыта́ць (pytać); параўн., аднак, выяўленае ў Кітабе XVI–XVII ст. (т. зв. Кітаб Луцкевіча) слова пытальнік ’той, хто пытае’, што магло паслужыць узорам для ўтварэння лінгвістычнага тэрміна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Frágezeichen

n -s, - пыта́льнік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

pytajnik

м. грам. пытальнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

question mark

пыта́льнік -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)