пуцава́ць
‘з'ядаць, умінаць, умолваць што-небудзь’
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
пуцу́ю |
пуцу́ем |
| 2-я ас. |
пуцу́еш |
пуцу́еце |
| 3-я ас. |
пуцу́е |
пуцу́юць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
пуцава́ў |
пуцава́лі |
| ж. |
пуцава́ла |
| н. |
пуцава́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
пуцу́й |
пуцу́йце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
пуцу́ючы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Пуцава́ць 1 ’прагна есці’ (гродз., Жыв. НС), пуцоваць ’злавацца’ (жытк., там жа). Відаць, да папярэдняга слова (гл.); параўн., аднак, польск. pucować ’жэрці’, чэш. spucovati ’з’есці’, якія аўтары Варшаўскага слоўніка (Варш. сл., 5, 426) і Махэк₂ (475) выво-дзяць з польск. pucować ’чысціць’, чэш. pucovati ’тс’ < ням. putzen ’тс’, г. зн. ’пакідаць посуд чыстым’.
◎ Пуцава́ць 2 (пуцэваць) ’абчэсваць бярвенні’ (ПСл). Ад пуц ’цяслярская сякера’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Пуцо́ліць ’прагна есці’ (свісл., Сцяшк. Сл.). Экспрэсіўнае ўтварэнне ад пуцаваць ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)