Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пустота
Том: 29, старонка: 367.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
◎ Пусто́та ’пусты, легкадумны чалавек’ (ТС), параўн. укр.пустота ’свавольства’; збор. ’гарэзнікі’, польск.pustota ’пустата ў галаве, легкадумнасць, свавольства’. Арэальнае семантычнае ўтварэнне ад пусты ’несур’ёзны, легкадумны’, цэнтр якога з акцэнталагічнага пункту погляду, магчыма, знаходзіўся на польскай тэрыторыі, параўн., аднак, у польскай падольскай гаворцы “swawola w znaczeniu tak obszemem і niewłasciwem, że і wybicie okna і ukradzenie koni lub opalenie domu zarówno pustotą nazywają” (Крэмер, Słowniczek, 311), што сведчыла б пра ўсходнеславянскі цэнтр інавацыі; паралельнае да пустата ’пустая, парожняя прастора’ (ТСБМ, Нар. словатв.), ’неўрадлівае поле’ (шкл., Мат. Гом.), укр.пустота ’тс’, рус.пустота ’тс’, польск.pustota ’тс’, в.-луж.pustota ’тс’, чэш.pustota ’тс’, славен.pustota ’неапрацаванае, закінутае поле’ (з 1286 г., гл. Бязлай, 3, 138), балг.пустота ’пустая, незанятая прастора’, макед.nycmomuja ’тс’. Усё да *pustь, ад якога, магчыма, прасл. *pustota. Параўн. пустэча (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пустата́ж., в разн. знач.пустота́;
п. до́ма — пустота́ до́ма;
пусто́ты ў ліцці́ — тех. пусто́ты в литье́;
п. ў душы́ — пустота́ в душе́;
○ тарычэ́лева п. — ториче́ллиева пусто́та
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
тарычэ́левы: ~ва пустата́ ториче́ллиева пустота́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пустэ́чаж.
1. (заброшенное место) пусты́рь м.; пу́стошь;
2.пустота́;
гу́лкая п. калідо́ра — гу́лкая пустота́ коридо́ра
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
