пурну́ць
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
пурну́ |
пурнё́м |
| 2-я ас. |
пурне́ш |
пурняце́ |
| 3-я ас. |
пурне́ |
пурну́ць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
пурну́ў |
пурну́лі |
| ж. |
пурну́ла |
| н. |
пурну́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
пурні́ |
пурні́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
пурну́ўшы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Пурну́ць ’шпурнуць, кінуць’ (слонім., Нар. словатв.; ТС): пурні мне праз плот яблака (встк., Мат. Гом.). Відаць, гукапераймальнае, параўн. рус. дыял. пу́рыць ’мачыцца; ліць струменем’, пу́рить ’кідаць’, укр. пурну́ти ’даць нырца’ і пад. Гл. пу́рыць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Пура́ць ’кідаць’ (ветк., Мат. Гом.). Гл. пурну́ць, шпурнуць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)