пу́льпа

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. пу́льпа пу́льпы
Р. пу́льпы пу́льпаў
Д. пу́льпе пу́льпам
В. пу́льпу пу́льпы
Т. пу́льпай
пу́льпаю		 пу́льпамі
М. пу́льпе пу́льпах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

пу́льпа, -ы, ж. (спец.).

1. Рыхлая злучальная тканка, якая запаўняе поласць зуба.

2. Сумесь вады і грунту або горнай пароды, якая атрымліваецца пры земляных і горных работах гідраўлічным спосабам.

3. Зробленая і разрэджаная руда.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пу́льпа ж., анат., тех. пу́льпа

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пу́льпа анат., техн. пу́льпа, -пы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пу́льпа, ‑ы, ж.

Спец.

1. Рыхлая злучальная тканка, якая запаўняе поласць зуба.

2. Сумесь якога‑н. сыпкага, раздробленага рэчыва з вадой або іншым растваральнікам.

[Ад лац. pulpa — мякаць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пульпа

т. 13, с. 121

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

пу́льпа

(лац. pulpa = мякаць)

1) уст. мяккая, сакавітая або мучністая маса, якая складае мякаць пладоў;

2) мяккая злучальная тканка, якая запаўняе поласць зуба;

3) сумесь сыпкага рэчыва з вадой або іншым растваральнікам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

пульпаправо́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Трубаправод, па якім падаецца пульпа (пры земляных, горных і інш. работах, якія выконваюцца шляхам гідрамеханізацыі). Трубы пульпаправода.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

pulp

[pʌlp]

1.

n.

1) мя́каць, мязга́ f. (пло́да, бульбяна́я)

2) пу́льпа f. (зу́ба)

3) ма́са f.

Paper is made from wood pulp — Папе́ру ро́бяць з драўля́нае ма́сы

2.

v.t.

расьціра́ць на мязгу́, ператвара́ць у мо́крую ма́су

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ГІДРАЭЛЕВА́ТАР

(ад гідра... + элеватар),

струменная помпа для перамяшчэння па трубаправодзе вадкасцей і гідрасумесей. Выкарыстоўваецца для транспартавання матэрыялаў на невял. (да некалькіх соцень метраў) адлегласці, пры гідрамеханізацыі горных і земляных работ, для выдалення шламаў на абагачальных фабрыках, шлаку і попелу на электрастанцыях і ў кацельных і інш.

Дзеянне гідраэлеватара заснавана на прынцыпе перадачы энергіі аднаго патоку другому. Напорная вада з вял. скорасцю выцякае з насадкі ў камеру змешвання, дзе ствараецца разрэджванне і адбываецца ўсмоктванне матэрыялу. Утвораная гідрасумесь (пульпа) паступае ў дыфузар, які стварае напор і забяспечвае далейшае перамяшчэнне сумесі па трубаправодах. Гідраэлеватары простыя па канструкцыі і надзейныя ў рабоце, але маюць невял. ккдз (да 30%).

т. 5, с. 238

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)