публі́чны, -ая, -ае.

1. Які ажыццяўляецца ў прысутнасці публікі, адкрыты.

Публічнае выступленне.

Публічна (прысл.) заявіць.

2. Прызначаны для шырокага наведвання, агляду і пад.

Публічная бібліятэка.

Публічная выстаўка.

○

Публічны дом — памяшканне, дзе прастытуткі прымаюць наведвальнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

публі́чны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. публі́чны публі́чная публі́чнае публі́чныя
Р. публі́чнага публі́чнай
публі́чнае		 публі́чнага публі́чных
Д. публі́чнаму публі́чнай публі́чнаму публі́чным
В. публі́чны (неадуш.)
публі́чнага (адуш.)		 публі́чную публі́чнае публі́чныя (неадуш.)
публі́чных (адуш.)
Т. публі́чным публі́чнай
публі́чнаю		 публі́чным публі́чнымі
М. публі́чным публі́чнай публі́чным публі́чных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

публі́чны

1. в разн. знач. публи́чный;

~ная ле́кцыя — публи́чная ле́кция;

~ная бібліятэ́ка — публи́чная библиоте́ка;

2. (доступный для общественного обсуждения, контроля) гла́сный;

п. суд — гла́сный суд;

○ п. дом — публи́чный дом; дом терпи́мости

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

публі́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які адбываецца ў прысутнасці публікі, людзей; адкрыты. Публічная лекцыя. □ Паэт [Максім Танк] перакладаў вершы Пушкіна на беларускую мову яшчэ ў давераснёўскі перыяд, выступаў з іх публічным чытаннем. Бугаёў.

2. Прызначаны для шырокага кола людзей, грамадства, для грамадскага карыстання. Публічная бібліятэка. Публічная выстаўка.

•••

Публічны дом гл. дом.

[Ад лац. publicus — грамадскі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

публі́чны öffentlich;

публі́чная бібліятэ́ка öffentliche Bibliothék;

публі́чны дом Fréudenhaus n -es, -häuser, Bordéll n -(e)s, -e;

публі́чнае пра́ва юрыд. öffentliches Recht;

уст. камерц. публі́чныя таргі́ öffentliche Verstéigerung;

прадава́ць з публі́чных тарго́ў verstéigern vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

публі́чны

(лац. publicus = грамадскі)

1) адкрыты, даступны для публікі (напр. п-ая лекцыя);

2) прызначаны для грамадскага карыстання (напр. п-ая бібліятэка).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Першы рускі публічны тэатр 6/367

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

гла́сный​I (открытый) публі́чны;

гла́сный суд публі́чны суд.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фуро́р, -у, м.

Шумны публічны поспех.

Кніга зрабіла сапраўдны ф. у грамадстве.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аўкцыён, -у, м.

Публічны продаж маёмасці, калі пакупніком становіцца той, хто дасць большую суму.

Прадаць з аўкцыёну.

|| прым. аўкцыённы, -ая, -ае.

А. продаж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)