прычы́нны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. прычы́нны прычы́нная прычы́ннае прычы́нныя
Р. прычы́ннага прычы́ннай
прычы́ннае		 прычы́ннага прычы́нных
Д. прычы́ннаму прычы́ннай прычы́ннаму прычы́нным
В. прычы́нны (неадуш.)
прычы́ннага (адуш.)		 прычы́нную прычы́ннае прычы́нныя (неадуш.)
прычы́нных (адуш.)
Т. прычы́нным прычы́ннай
прычы́ннаю		 прычы́нным прычы́ннымі
М. прычы́нным прычы́ннай прычы́нным прычы́нных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прычы́нны, -ая, -ае.

1. Які мае ці меў дачыненне да чаго-н.

Да ўсіх будынкаў у калгасе і мае рукі прычынныя.

2. Які выражае прычыннасць (у 2 знач.).

Прычынная сувязь з’яў.

3. У граматыцы: які паказвае на прычыну, мае значэнне прычыны.

П. злучнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прычы́нны

1. прича́стный, прикоснове́нный;

2. филос., грам. причи́нный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прычы́нны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае дачыненне да чаго‑н., прымае або прымаў удзел у чым‑н. — Усе гады рабіў. Колькі фермаў пастаўлена, колькі чаго [набудавана] ў калгасе, го і мае рукі да [гэтага] прычынныя. Палтаран.

2. У філасофіі — які ўказвае на адносіны паміж прычынай і вынікам, заснаваны на ўзаемадзеянні прычыны і выніку ў аб’ектыўным свеце. Прычынная сувязь з’яў.

3. У граматыцы — які ўказвае на прычыну, мае значэнне прычыны. Прычынны злучнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прычы́нны kausál, úrsächlich;

прычы́нная су́вязь úrsächlicher Zusámmen hang, Kausálzusammenhang m -(e)s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

каўза́льны, -ая, -ае (кніжн.).

Які адносіцца да прычынна-выніковых адносін, да выражэння гэтых адносін; прычынны.

Каўзальная сувязь з’яў.

|| наз. каўза́льнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кауза́льны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. Прычынны. Каузальная сувязь.

[Лац. causalis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

causative [ˈkɔ:zətɪv] adj.

1. прычы́нны, каўза́льны

2. ling. каўзаты́ўны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

kausál

a прычы́нны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

причи́нный в разн. знач. прычы́нны;

причи́нная связь прычы́нная су́вязь.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)