прысво́йчыць
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
прысво́йчу |
прысво́йчым |
| 2-я ас. |
прысво́йчыш |
прысво́йчыце |
| 3-я ас. |
прысво́йчыць |
прысво́йчаць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
прысво́йчыў |
прысво́йчылі |
| ж. |
прысво́йчыла |
| н. |
прысво́йчыла |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
прысво́йчыўшы |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прысво́йчыць сов., обл. приручи́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Прысво́іць ’зрабіць сваёй уласнасцю што-небудзь чужое’ (ТСБМ), прысво́іцца ’асвойтацца, прывыкнуць’ (ТС), прысво́йчыць ’прыручыць; прысвоіць’ (Шат.). Рус. присво́ить ’прысвоіць’, укр. присвоїти ’прысвоіць; прыняць у сваю кампанію, у сваё кола, прызнаць за свайго’, польск. przyswoić ’прысвоіць’, чэш. přisvojiti, славац. prisvojiť. Гл. асво́іць, свой.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)